Hopeloos vervelend

Aiko stond nu al vijftien minuten op de eerste trede, niet wetend wat te doen. Ze had hier en daar gehoord dat ze deze duizend trappen moest opstijgen, als ze haar doel wou vervolledigen. Niet veel mensen hadden van haar soort gehoord, omdat ze nu eenmaal niet talrijk waren. Weinig kenden wat van Assassins.
Een Assassin kan je een beetje vergelijken met een huurmoordenaar. Alleen vermoord die niet in iemands naam, maar voor gerechtigheid. Geen enkele wet zei dat ze mochten bestaan, daarom leefde Aiko niet vaak langer dan twee maanden op dezelfde plek. Ze was het gewend degene van wie ze hield telkens weer te moeten verlaten. Gelukkig was ze niet zo emotioneel als eender wie. Assassins zijn gecreëerd, nee, gevormd om nergens echt om te geven. Hun spieren zijn talrijk ontwikkeld, en hun zintuigen meer gevorderd dan een normaal mens. Zicht, geur, tast, smaak, gehoor… meer dan een mens, meer dan een dier. De meest perfecte moordenaars, dus. Ze zijn niet oppermachtig of zo, gewoon meer ontwikkeld.
Aiko’s logisch inzicht is enorm. Ze weet direct wat te doen in een bepaalde situatie. Een buitengewoon instinct noemen sommigen het, anderen dan weer puur geluk. Maar daar laat ze het niet graag aan over.

Met een zucht begon Aiko de klim. Haar wapenuitrusting was licht - hoewel anderen vast al hadden opgegeven door het gewicht. Die spierkracht, remember? Haar lange haren waren lastig en irritant, maar ze kon het niet over haar hart krijgen ze af te snijden. Dan maar een staart die met haar bewegingen mee zwiert. Is niet handig, maar staat wel leuk.
Op de hoeveelste trap was ze ook alweer? Ze was haar tel kwijtgeraakt een tijdje geleden. Nog nooit had ze zoiets saais moeten doen. Dan liever een troep huurlingen achterna zitten.

Net toen ze dacht dat ze dood ging van verveling, hoorde ze iemand wat zeggen… tot haar grote opluchting.

Shui keek naar beneden.
Ze zag iemand naar boven klimmen de trap op.
De persoon ging zitten op een trede.
Een gezicht van verveling was te zien.
Ze grijnsde naar de persoon.

Nu al geen zin meer?! Schreeuwde ze naar beneden.

Hmm... wie is die kaalkop? Aiko keek met een schuin hoofd naar boven. Ze kon makkelijk onderscheiden hoe het mens eruitzag. Het bleek een vrouw te zijn.

Als ik niet weer waar het naar leidt, zei Aiko, de trap bedoelend. Dan niet, nee!

Met haar hand in haar zij staarde ze naar wat ze hoopte de laatste trede te zijn. Nog ver weg... veel te ver.

Als ik niet weer waar het naar leidt, Dan niet, nee!

Shui keek haar begrijpend aan.

Deze trap leid naar een stad!
Een magische stad vol met verschillende wezens!

Shui keek naar de tempel en wees ernaar.

Dit is de tempel de gepasseert moet worden op weg naar de stad!
Wil je het passeren, dan wil ik graag uw naam horen!
Mijn naam is Shui!

Deze trap leid naar een stad! Een magische stad vol met verschillende wezens!

Een stad, heh? Ja, daar zou Aiko vast vinden wat ze zocht. Het uitzicht dat haar hoogte haar aanbood, vond ze alleszins niet mis. Niet dat ze ook maar het kleinste beetje gaf om uitzicht. Het was alleen maar praktische schoonheid. Niet iets dat noodzakelijk was.
En wat had de vrouw bedoelt met verschillende wezens? En magisch? Elke stad bestond uit verschillende wezens… alleen niet iedereen besefte dat. Tuh!

Dit is de tempel die gepasseerd moet worden op weg naar de stad! Wil je het passeren, dan wil ik graag uw naam horen! Mijn naam is Shui! zei de vrouw, wijzend naar een gebouw dat verassend veel op een tempel leek.

Dat zou waarschijnlijk ook uitleggen waarom ze eruitzag als een monnik.

Hoewel Aiko zich niet herinnerde de naam van de vrouw te hebben gevraagd, had ze die gegeven. En ze had geëist dat ze haar eigen naam ook zou prijsgeven. Iets waar Aiko niet echt blij mee was, daar in haar geval discretie belangrijk was. Het stond haar allemaal niet aan. Maar als dat de enige manier was om langs te mogen…

Niettegenstaande ik mijn naam niet verplicht moet geven, aangezien dat mijn zaak is, zal ik u hem graag geven, in ruil voor het antwoord op een vraag. sprak ik met een grijns. Kent u iemand die wapens in zeer slechte staat weer vervolledigt?

Kent u iemand die wapens in zeer slechte staat weer vervolledigt?

Shui keek naar de vreemdeling met een gezicht van: Natuurlijk hebben we dat!

Dat kan gedaan worden in het Huis van Yua!
Daar is een wezen dat elk wapen kan maken!

Shui ging op de bovenste trede zitten.

Wil je wat te drinken?!

Ze deed haar hand open.
Boven haar hand vormde zich een bal van water.

Een wezen dat elk wapen kan maken? Handig. Aiko hoopte vurig dat ook haar wapen gemaakt kon worden. Haar wapen was immers uniek en nooit gezien... en ongelofelijk beschadigd. Haar laatste

was moeilijker geweest voor haar wapen dan voor zichzelf. Ze had ook niet kunnen weten dat dat mens krachten had. Vooral niet krachten die haar alles wat ze aanraakte liet veranderen in roest. Aiko had haar wapen snel genoeg kunnen wegtrekken, maar langs één kant was het praktisch onherkenbaar geroest.

Wil je wat te drinken?! vroeg iemand plotseling - de monnik, natuurlijk.

Ze deed wat met haar hand en een bol stromend water vormde zich erboven.
Wauw.
Dat was... indrukwekkend. Hoewel Aiko geen drang naar dorst noch honger voelde, leek het water haar zo helder en fris dat ze het niet kon laten ernaar te hunkeren.

Graag. glimlachte ze.

Graag.

Shui glimlachte terug.
Een paar vlindertjes kwamen aanvliegen.
Ze hadden een glas bij zich.
Een leeg glas.
Ze brachten het naar de vreemdeling.
De bal van water zweefde naar het glas.
Eenmaal boven het glas, liep het langzaan leeg.

Alsjeblieft! Schreeuwde Shui naar beneden.

Nog verbaasder was Aiko, wanneer een glas geleid door vlinders naar haar toe werd gebracht. Ze wist niet echt hoe ze moest reageren, dus pakte ze het glas maar voorzichtig aan. Gelukkig vlogen de vlinders meteen weg - zodra Aiko het glas vast had - naar de plek waar ze vandaan kwamen.
Aiko nam een kleine slok van het water dat, net zoals ze vermoedde, heerlijk fris smaakte. De koude vloeistof gaf haar wat meer kracht terug. Aiko was nu ook bereid de verveling tegen te gaan.

Alsjeblieft! riep de monnik.

Met een knikje maakte Aiko het haar, hopelijk, duidelijk dat ze dankbaar was. Toen het glas op was, zette ze het aan de kant - wat moest ze er anders mee doen? - en plaatste ze haar beide voeten op een trede. Als een boog rende ze naarboven, waar de monnik stond. Na een minuut of twee stond ze naast haar, in evenwicht, nog nahijgend van de spurt.

Aiko Dagher is mijn naam. fluisterde ze. Die was ik u nog schuldig.

Na de vliegens vlugge klim naar boven, was ze er.
Ze was een beetje uitgeput.
Toch kon ze nog wat zeggen:

Aiko Dagher is mijn naam.
Die was ik u nog schuldig.

Shui glimlachte naar Aiko.

Aangenaam!

Achter hen kwam wat aanvliegen.
Het had een minuut geleden het glas opgepikt op de plek waar die stond.
Langzaam kwam het dichter bij.

Bonjour Shui! Zei het met een lief klein stemmetje.

Bonjour Mignon! Zei Shui terug.

Het 'ding' was een draakje.
Een nog niet volgroeid draakje.

Shui pakte het glas aan en richtte zich op Aiko.

Welkom in onze stad: Hinata!

Ze bracht Aiko naar binnen.
Ondertussen zei ze tegen Mignon:

Bedankt voor het brengen van het glas.

En ze verdwenen naar binnen.

(ooc: Mignon betekent schattig in het frans)

Het kleine ding dat was komen aanvliegen had het glas dat Aiko achtergelaten had komen brengen. De Assassin voelde zich een beetje schuldig over het voorval, maar vergat het alweer snel. Na een korte correspondentie tussen het salamander/drakerig uitziend dier en de monnik Shui, leidde ze Aiko een stad binnen.

Welkom in onze stad: Hinata! sprak ze terwijl ze dit deed.

Ze mompelde nog wat naar het draakje - Mignon, als Aiko het goed had begrepen - en uiteindelijk drongen ze dieper de stad in. Na wat traag gestommel en gestaar, besefte Aiko waarvoor ze hier eigenlijk was gekomen. Ze was de monnik dankbaar haar de weg te laten zien, en verwachtte niet veel meers, maar je kon nooit weten.

Kan u me de weg wijzen naar een smid? vroeg Aiko beleefd. Als dat tenminste niet zo'n grote moeilijkheden zijn...

[ OCC: Franstalig, ben er dus van op de hoogte Razz

]

Kan u me de weg wijzen naar een smid?
Als dat tenminste niet zo'n grote moeilijkheden zijn...

Shui glimlachte naar Aiko.

Hij is in het huis van Yua, zoals ik al zei.
En dat is niet echt klein.
Het zal dus niet moeilijk te vinden zijn.
Maar omdat je nieuw bent zal ik je wel ernaar toe brengen.

Shui keek naar Mignon.

Wil jij Yua waarschuwen dat wij er aan komen?

Mignon knikte.

Ok!
Ik zie je daar!

Shui zwaaide naar Mignon.
Nadat hij niet meer te zien was, richtte Shui zich weer op Aiko.

Volg mij maar! Zei ze met een brede lach.

Ze had een hele vrolijke bui vandaag.

Hij is in het huis van Yua, zoals ik al zei, en dat is niet echt klein. Het zal dus niet moeilijk te vinden zijn. Maar omdat je nieuw bent zal ik je wel ernaar toe brengen. zei de monnik met een glimlach.

Aiko begreep de vrouw niet. Zelfs al heeft het gebouw de omtrek van een paleis, Aiko kende het niet. Ze had nog nooit van de naam Yua gehoord, noch van de naam van deze stad. Daarbij had Aiko niet de intensie in deze stad te blijven voor langer dan een week. De enige reden waarom ze hier was; was haar wapen. Zonder haar wapen kon ze niet doden, en zonder doden kreeg ze geen geld. Een dilemma dat dus alleen opgelost kon worden door haar wapen te repareren. Ze had lang gezocht naar een goeie smid, maar telkens weer werd ze afgewezen en ergens anders naar gestuurd met de woorden 'niet te herstellen,'. Aiko kon dat niet geloven - ieder wapen moest te herstellen zijn - en zocht dus tevergeefs voort. De trap die ze had bereikt was weer een belofte geweest van één of andere smid in een dorp niet ver vandaan. Ze had er geen idee van dat er daarboven een stad was geweest.

Als zwerver, in de context van iemand dat geen vaste woonplaats heeft, heeft Aiko altijd genoten van een heleboel mensenkennis. Ze weet perfect hoe te moeten reageren, hoe te moeten glimlachen, te kijken, om te krijgen wat ze wou. Niemand zou vermoeden wat voor donkere geheimen deze strijder verborg onder haar normale gelaat. Alleen enkele mensen waar ze naartoe was gegaan in de hoop voor haar kapotte wapen, hadden gefronst bij het zien van het dodelijke wapen dat ze droeg. Of ze direct het verband met haar kleren en wapenuitrusting maakte wist ze niet, maar ze wist wel dat ze zich daar geen tweede keer mocht begeven.

Volg mij maar! grijnsde Shui plotseling.

Aiko werd uit haar denkwereld gegrepen en concentreerde zich weer op de realiteit. Ze knikte, als teken van confirmatie, en volgde de monnik straat na straat door. Na een paar minuten lopen, merkte Aiko op dat deze stad er anders uitzag dan anderen. Wat er precies verschillend was kon ze maar niet ondervinden; dus vroeg ze het de monnik - die voor haar liep - maar.

Dit is geen stad zoals andere, hè?

[occ: Dit gesprek gaat verder bij: het huis van Yua]