De struiken bewegen

Onder aan de trap der 1000 treden gebeurt iets.
Na veel gekraak van takken komt er een hand te voorschijn, die de struiken opzij duwt.
Dit gebeurt langzaam. Zo langzaam dat je duidelijk de rode, groene en bruine strepen kan zien.

Als de struiken opzij zijn, kan het licht op een gezicht schijnen
Het gezicht staat moe, maar voldaan als het de trap te zien krijgt.
Langzaam maakt gedaante zich los uit de struiken.
Als de verschijning de eerste stap op de trap zet, breekt een glimlach het gezicht bijna open.

Shui schrok wakker uit een nachtmerrie.
Geschrokken keek ze om zich heen.

De 1000 treden trap!!

Ze rende naar de trap.
Daar zag ze een gedaante die ze nog nooit eerder had gezien.

Wie zou dat zijn?

Ze bleef met een sacherijnig gezicht boven aan de trap staan.
Ze had geen zin om helemaal naar beneden te lopen.
Ze was immers wakker geworden door een nachtmerrie.

Rustig liep de gedaante verder.
Toen het halverwege de trap was keek het op.
Ze zag iemand staan.

Ze was nog te ver om de ogen te kunnen zien.
Toch probeerde ze hem strak aan te kijken.
Na een kort tijd te hebben gekeken liep ze weer verder.

Hoe hoger ze kwam hou duidelijk de gestalte bovenaan werd.
Op het moment dat ze nog 20 treden moest, stopte ze.

Ze ging op de 980 trede zitten.
Haar voeten liet ze rusten op de 977 trede, haar handen op de 982 en haar hoofd ruste op de 983 trede.
Ze lag languit met haar rug op de trap.
In deze houding keek ze op naar de monnik boven haar.
Haar op kijkende ogen waren groen.

Hallo
Ben ik waardig deze trap helemaal op te lopen?

Kleine zweet druppels parelde op haar lippen en voorhoofd.
Het was de enige blijk van inspanning.
Ze hijgde niet, ze had geen moeite met bewegen en ze zag er heel energiek uit.

Shui bleef rustig wachten tot het gedaante bij de 980'ste trede was.
Het gedaante leek vermoeid maar toch energiek.

Hallo

Groene ogen keken haar vragend aan.
Shui keek terug.

Ik voel geen kwaad.

Bedacht de nu nieuwschierige monnik.

Ben ik waardig deze trap helemaal op te lopen?

Nog steeds geïrriteerd, maar opgelucht dat geen duister iets voor haar zat.
Zei ze:

Ligt eraan waarom je hier bent.

Dat weet ik eigenlijk zelf ook niet.

Lavi kijkt naar beneden.
Ze wist niet dat dit de trap der 1000 treden heette.
Ze probeerde de treden die ze had gelopen te schatten.
Ze keek weer op naar de vrouw.

Wie bent u eigenlijk.

Shui keek verbaasd.

Hoe kan je nou niet weten waarom je ergens heen gaat?

Wie bent u eigenlijk?

Het is eigenlijk niet netjes om als eerst iemand zijn naam te vragen, zonder je eigen eerst te geven.
Maar omdat je zo aandringt: Ik ben Shui, een tempel monnik van de stad Hinata.
En hoe mag jij heten?

Lavi keek met een brutale glimlach naar de monnik.

Kijk niet zo verbaast.
Het is heel makkelijk.
Als je weet dat je ergens anders niet moet zijn, hoef je niet perse te weten waar je heen gaat.

Lavi stond op en klopte nonchalant wat stof weg.
Met 2 glimmende ogen liep ze 4 treden omhoog.

Eigenlijk vroeg ik uw naam niet, maar wie u was.
En u hebt gelijk ik ben onbeleeft.
Ik ben Lavi, Lavi Nia.

Shui keek nog steeds geïrriteerd.
Ze verdachtte Lavi nog steeds.

Nou, of je nou wel of niet voor een reden hier bent gekomen, ik moet je toch binnenlaten.
Regels zijn regels.

Shui stapte opzij om Lavi binnen te laten.
Met een overdreven neppe glimlach en een sierlijke beweging liet ze haar binnen.

Lavi Nia, Welkom in onze stad: Hinata!!

Sacherijnig liep ze weer weg om verder te slapen.

Lavi beklom de laatste treden van de trap.

Lavi Nia, Welkom in onze stad: Hinata!!

Met een welgemeende glimlach en een kleine glinstering in haar ogen keek Lavi de monnik/vrouw na.
Ze moest zich in houden om niet kei hard te gaan lachen.
Of te huilen.

Lavi bukte zich en plukte een blaadje.
Hiermee haalde ze de ergste rode vegen, groene plekken en bruine klodders weg.
Ze wou er goed uit zien.

Onder tussen keek ze naar de ingang.
Het was best apart een tempel als ingang.
Het gaf een soort van rust als je wist dat je door deze poort de stad in mocht.

Lavi legde het blaadje weg en liep door de poort.
Ze kon het niet laten om even in de stenen aan te raken waar de poort van opgetrokken was.
Door het gevoel dat door haar lichaam raasde verwachte Lavi dat de stenen zacht zouden zijn.
Het tegen deel was waar, de stenen waren keihard en ondoordringbaar.

Lavi liep verder ze keek nog een paar keer om naar de monnik en naar de stenen.
Toen zag ze de stad voor zich en dacht niet meer aan omkijken.